Nieuws

Dinsdag 1juli overleed Bertus ten gevolge van een langdurige ziekte. Hij verloor een ongelijke strijd die niet te winnen was. Sinds 1987 was Bertus lid van onze tennisclub. Hij was niet alleen spelend lid maar vervulde jarenlang een functie binnen het bestuur en was evenzovele jaren de drijvende kracht achter de wedstrijdcommissie. Als geen ander wist hij met clubkampioenschappen, waaraan destijds het grootste deel van de actieve leden van Wijchgelsheim aan deelnam, maar ook bij de Tennis kampioenschap Slochteren, wedstijdschema’s en baanindelingen in elkaar te zetten. Ook als competitiespeler was Bertus erg actief. Eind jaren 80 begon hij in een zaterdag mix team en stapte enkele jaren later over naar een zaterdag herenteam. Na verloop van tijd stapte dit team over naar zaterdag heren 35+. Tot dat hij op een leeftijd kwam niet meer in het enkelspel te willen spelen. Dit waren mooie tijden waarin we erg veel plezier hadden en aan de competitie deelnamen met de olympische gedachte dat de nazit zeker zo belangrijk was als winnen. Hierover zijn veel anekdotes te verhalen, ik doe er een.

Na afloop van een uitwedstrijd ergens in onze provincie werden we geconfronteerd met een nogal paradoxaal echtpaar. Hij, een norse man die thuis op TV naar een voetbalwedstrijd uit een EK of WK toernooi wilde kijken. Zij, die daar heel anders over dacht. De nazit was juist op gang gekomen toen we een stem “Johanna” hoorden roepen (we wisten toen nog niet dat de man zo nors was), waarop Bertus zich omdraait en vraagt: wie heet hier Johanna? Ik, zei de vrolijke dame waarop Bertus haar uitnodigde met ons de overwinning te vieren. Wie die overwinning toekwam weet ik niet meer, was ook niet zo belangrijk. Johanna vierde met ons mee en werd steeds vrolijker, terwijl de norse man steeds norser werd. Hij bleef categorisch buiten zitten mokken en sloeg alle toenaderingen van onze kant consequent af. Toen het na afloop van het feest de rust in het dorp was weergekeerd, was de voetbalwedstrijd al lang afgelopen.

De dag dat het hele team zich te oud voelde om de krachten te meten met tegenstanders die onze kinderen konden zijn nam Bertus het initiatief deel te gaan nemen aan de 50+ herendubbel op maandag. Wat ons al die jaren in de zaterdagcompetitie niet gelukt was, lukte nu in één keer, we werden Kampioen. Naast de competitiedeelname heeft Bertus zeker 35 jaar lang met zijn vrienden op vrijdagavond gespeeld. We begonnen in Delfzijl, hopten naar Stirum in Hoogezand, vervolgens naar Siddeburen en weer terug naar Stirum. Bij het begin van het laatste winterseizoen heeft Bertus nog meegespeeld en was er niet veel te merken van enige beperking, hij sloeg er vrolijk op los. Bertus zat in het bestuur toen er 25 jaar geleden het groene licht gegeven werd voor het organiseren van het Wijchgelsheimer Open, ons jaarlijkse toernooi. Tijdens dit toernooi ontpopte Bertus zich niet alleen als een begenadigd tennisspeler maar vooral ook als pannenkoekenbakker. Al die jaren met een vaste maat, ze hebben er honderden gebakken wellicht is de magische grens van duizend overschreden, met als beloning een helder flesje en twee glaasjes.

Helaas, die tijd komt niet meer terug. Tot groot verdriet van al zijn tennisvrienden, Bertus is er niet meer. Echter het verdriet van Annemarie, kinderen en kleinkinderen is nog veel groter. Namens al zijn tennisvrienden wensen wij hen veel kracht en sterkte toe te leren leven met een leven zonder Bertus.

Frank